Ook de winti gelovigen onder de Afro Surinamers in de diaspora hebben vaak, vooral omdat ze in een vreemd land wonen, behoefte aan de winticeremonieen. De bekendste zijn de wasi (spirituele kruidenbaden), kratafra (zielenmaaltijd) en de uitgebreidste, ook duurste eredienst, de wintiprey.
Bij de wintiprey zijn er namelijk speciale muzikanten, kleding, alcoholische dranken en bepaalde attributen nodig die allen respectievelijk gehuurd en gekocht moeten worden. Omdat ook familie uit Nederland aan zo’n grote ceremonie meedoet zijn de kosten nog enigszins te betalen, maar zonder die familie vaak niet. Er zijn ook dumans die misbruik maken van het feit dat er wat euro’s worden verdiend door enkele familieleden en hun diensten in Euro’s prijzen voor een hoger bedrag dan ze normaal zouden vragen. Sinds de grenzen gesloten zijn vanwege Covid, hebben degenen die zich hieraan schuldig maken, dit niet meer kunnen doen. Een eurobedrag kan weliswaar ook gevraagd worden om de prijs tegen de voorthollende Surinaamse inflatie te beschermen, want tenslotte moet de duman ook in zijn levensonderhoud voorzien.
Onlangs is er een vreemde maatregel afgekondigd in het district Para waar als vanouds veel wintiprey worden gehouden. Er is te kennen gegeven door functionarissen van het commissariaat aldaar dat men voor een wintiprey om een vergunning zou moeten vragen omdat er dan tientallen mensen bijeen komen en het als een publieke vermakelijkheid beschouwd wordt. Voor kerk- en rouwdiensten wordt vanwege versoepelde Covidmaatregelen 75 mensen toegestaan die op afstand en met mondkap aan kunnen deelnemen. Een vooraanstaande winti geestelijke, Julien Zaalman, heeft kalm gereageerd en gezegd dat het geen publieke vermakelijkheid maar een eredienst betreft en er vanwege het gelijkheidsbeginsel dezelfde regels zouden moeten gelden als voor andere erediensten. Indien nodig zal de maatregel van het commissariaat daarom juridisch aangevochten worden. Marlene Joden heeft wijselijk de maatregel teruggedraaid vanwege de protesten ertegen.
