Er zijn vele artikelen geschreven over het verkrachtings schandaal onder de Mennonieten in Bolivia. Hieronder wat informatie over de Mennonieten uit het online magazine GRUNGE. Ook hun DRUGS verhalen zal ik u niet onthouden(in een ander artikel) zodat wij in Suriname geinformeerd zijn over de Boliviaanse Mennonieten die president Chandrikapersad Suriname wil binnenhalen. Hopelijk kunnen we dat nog voorkomen.
“Verborgen op het platteland van Bolivia, werd een ultraconservatieve doopsgezinde religieuze gemeenschap onderworpen aan één van de vreemdste verkrachtingszaken aller tijden – met enkele nog vreemdere uitkomsten. Meer dan 100 vrouwen in de kleine kolonie werden van 2005 tot 2009 aangevallen terwijl zij buiten bewustzijn waren, terwijl hun families naast hen lagen te slapen (Vice).
Tegenwoordig staan de aanvallen bekend als de Boliviaanse ‘spookverkrachtingen’ omdat, toen de daders niet onmiddellijk werden geïdentificeerd, veel mensen binnen de gemeenschap hun toevlucht namen tot bovennatuurlijke verklaringen om te begrijpen wat er gebeurde. Afgeschermd door een combinatie van bijgeloof en schaamte kwamen de daders vier jaar lang weg met het massaal aanvallen van vrouwen.
De ongewone opvoeding en overtuigingen van de gemeenschap hebben ertoe geleid dat zelfs vandaag de dag veel vrouwen aarzelen om naar voren te komen over de aanvallen. Veel doopsgezinde mannen hebben nog steeds meer sympathie voor de daders van het misbruik, dan de vrouwen die gestigmatiseerd worden vanwege hun trauma. Hoewel een groep mannen uiteindelijk werd opgesloten voor de aanvallen, is seksueel misbruik nog steeds wijdverbreid binnen de gemeenschap. Dit zijn de verontrustende details over het Boliviaanse doopsgezinden seksmisbruikschandaal.
Het Boliviaanse spookverkrachtingsschandaal vond plaats in de kleine religieuze gemeenschap van Manitoba, de thuisbasis van slechts 2.000 inwoners en gelegen in de middle of nowhere (The Guardian). Voor degenen die niet bekend zijn met de obscure christelijke sekte, de mennonieten zijn verwant aan de Amish en leven een vergelijkbare levensstijl. Volgens National Geographic gebruiken de mennonieten voor het grootste deel geen moderne technologie, hoewel ze sommige apparaten zoals oude tractoren, accepteren. Doopsgezinde mannen en vrouwen streven ernaar om te leven als eenvoudige boeren en ze houden zich aan een zeer strikte christelijke gedragscode.
Tegenwoordig zijn er veel doopsgezinde gemeenschappen op het platteland van Bolivia: ongeveer 60.000 verspreid over verschillende kolonies. Hoewel sommige aspecten van hun levensstijl heel charmant lijken, zijn conservatieve doopsgezinde gemeenschappen ook onder vuur komen te liggen vanwege hun seksistische ideeën over vrouwen. Veel Boliviaanse mennonieten verhuisden naar het kleine Latijns-Amerikaanse land vanwege Amerikaanse en Canadese regels rond scholing, die hun levensstijlkeuzes belemmerden. Een verslaggever van het tijdschrift Vice die Manitoba bezocht, kreeg bijvoorbeeld te horen dat de mennonieten niet geloven dat meisjes wiskunde moeten studeren, maar ze vereisen wel dat ze strikte genderrollen in acht nemen.
Net als veel andere conservatieve religieuze groepen zijn doopsgezinde communes ook vreemd geheimzinnig. De Manitoba-kolonie is volledig losgekoppeld van de samenleving in het algemeen – sportieve onverharde wegen en verstoken van elektriciteit. Buitenstaanders die de gemeenschap hebben bestudeerd, zijn er maar weinig, en fotografen hebben gemeld dat het notoir moeilijk is om leden van de gemeenschap te laten instemmen met poseren voor foto’s.
MINSTENS 130 VROUWEN WERDEN VERKRACHT TERWIJL ZE BEWUSTELOOS WAREN
Van 2005 tot 2009 overspoelde een huiveringwekkende reeks gebeurtenissen de kleine doopsgezinde kolonie Manitoba. Talloze vrouwen in de gemeenschap werden wakker en bevonden zich in ongeklede staat, hun lichamen en beddengoed bevlekt met sperma (BBC). Hoewel het fysieke bewijs van verkrachting duidelijk was, kon geen van hen zich herinneren dat ze waren aangerand.
Vrouwen en meisjes werden merkten dat ze geen ondergoed aanhadden, een pijnlijk lichaam hadden en een vreemde hoofdpijn die ze niet konden verklaren. Onder invloed van krachtige kalmerende middelen die door hun aanvallers werden toegediend, hadden de vrouwen die werden aangevallen soms wazige, spookachtig lijkende herinneringen aan hun aanvallen. In gesprek met The Guardian vertelde een vrouw dat ze zich een keer kon herinneren dat ze het gewicht van het lichaam van een andere persoon bovenop haar voelde, maar niet in staat was om volledig bij bewustzijn te komen. Een andere vrouw, geïnterviewd door Time Magazine, meldde dat ze een man bovenop haar zag, maar niet in staat was om haar armen te bewegen of de aanval te stoppen.
Niemand was veilig voor deze vreselijke nachtelijke bezoeken; kinderen werden aangevallen, net als ouderen. Eén van de vrouwen die werd aangevallen was op dat moment zwanger, terwijl een ander een ernstige verstandelijke beperking had. Een van de jongste slachtoffers was amper drie jaar oud. Uiteindelijk verspreidde de kennis van de aanslagen zich door de stad, maar er zou nog jaren niets aan worden gedaan.
SOMMIGE SLACHTOFFERS WAREN VASTGEBONDEN OF GEWOND
Een van de slachtoffers, een lokale moeder genaamd Sara Guenter, was een van de eersten die de aanvallen meldde. In gesprek met het tijdschrift Vice legde Guenter uit dat haar aanvallers haar verschillende keren aan haar eigen bed bonden en haar polsen en enkels bezeerden. Geconfronteerd met een behoorlijk hard bewijs dat er iets vreselijks aan de hand was, vertelde Guenter haar zussen over de aanvallen, maar ze gingen ervan uit dat ze het verzon. Helaas werden rond dezelfde tijd ook de twee tienerdochters van Guenter aangerand.
Afgezien van de psychische schade, liepen veel van de vrouwen ook ernstige verwondingen of medische complicaties op als gevolg van de aanvallen. Doopsgezinde Helena Martens werd bijvoorbeeld vaak wakker met veel pijn van het geweld van de aanvallen en werd uiteindelijk gedwongen om een operatie aan haar baarmoeder te ondergaan. Volgens Time ging een ander slachtoffer voortijdig bevallen nadat ze was aangerand.
Naast de fysieke verwondingen veroorzaakt door de aanvallen, werden veel van de vrouwen zwaar getroffen door de constante drogeringen. Tientallen slachtoffers leden aan bonkende hoofdpijn en vreselijke lethargie, bijwerkingen van de zware kalmerende middelen die hen werden toegediend.
STILTE door SCHAAMTE
Tragisch genoeg, in een gemeenschap waar seksuele zuiverheid als het ware betaalmiddel is, weigerden veel van de slachtoffers naar voren te komen. Hoewel het officiële aantal slachtoffers dat tijdens het proces werd vastgesteld 130 was, meldt Vice dat het werkelijke aantal mogelijk veel hoger was – sommigen zeggen 200 of meer.
Volgens de BBC waren veel doopsgezinde families na de aanslagen angstig dat hun dochters zouden worden gemeden, omdat ze geen maagd waren. Vrouwen in doopsgezinde gemeenschappen mogen geen seks hebben voor het huwelijk. De taboes rond seks zijn zo sterk dat sommige van de vrouwen die werden aangevallen niet meer naar de kerk gaan, uit angst dat ze nu ‘onrein’ zijn (via Time).
Seks is zo’n taboe in de Manitoba-kolonie, jonge meisjes krijgen heel weinig seksuele voorlichting en hebben niet eens de namen van hun eigen geslachtsdelen geleerd. De stilte rond seks betekende dat de aanklagers moeite hadden om de slachtoffers hun aanrandingen in de rechtbank te laten beschrijven, een beproeving die vrouwen zelfs in de meest liberale samenlevingen een uitdaging vinden. Het zijn ook niet alleen vrouwen die worstelen met de bijbehorende schaamte: er wordt aangenomen dat veel mannen en jongens ook slachtoffer waren van de seksuele aanvallen. Hoewel er over aanvallen op mannen in de gemeenschap werd gefluisterd, is geen van de mannen geregistreerd.
SOMMIGE MENSEN GELOOFDEN DAT HET HET WERK WAS VAN DEMONEN OF GEESTEN
Helaas namen veel mensen in de gemeenschap aan dat de vrouwen zich overgaven aan fantasiën (via Vice). Naarmate de aanvallen zich verspreidden, werd het echter algemeen bekend dat er iets ernstig verontrustends gebeurde binnen de kolonie.
Toen ze geconfronteerd werden met de schrijnende waarheid, wendde de zeer religieuze groep zich tot bovennatuurlijke verklaringen voor de aanvallen. Velen geloofden dat de stad werd achtervolgd door demonen die de vrouwen ’s nachts hadden aangevallen waarbij de wazige herinneringen die door de drugs waren veroorzaakt werden toegevoegd aan aan dat geloof. Fredy Perez, de aanklager die werkte aan de doopsgezinde verkrachtingszaak, merkte op dat angst voor het bovennatuurlijke de vrouwen ook stil hield. In gesprek met BBC verklaarde hij” … ze bespraken het niet met buren voor het geval iemand zou zeggen: “Dat huis heeft de duivel in zich.”
Het vreemde geval van de zogenaamde ‘Boliviaanse Ghost-verkrachtingen’ werd later opnieuw verteld in de veelgeprezen roman ‘Women Talking’ van auteur Miriam Toews. In een interview met de National Post merkte Toews (ooit zelf een doopsgezinde) op dat het niet verwonderlijk was dat de vrouwen werden ingenomen door de spookachtige verklaringen van een gemeenschap die ze ‘fundamentalistisch’ noemde. Toews merkte op: “… het feit dat deze aanvallen nog steeds worden aangeduid als ‘The Ghost Rapes of Bolivia’, het is een vreselijke manier om naar deze aanvallen te verwijzen. Het versterkt de leugens die werden verteld om met deze aanvallen om te gaan …. Het dient de plannen van de oudsten van de gemeenschap, de bisschop, het patriarchaat eigenlijk, dat er echt in heeft geïnvesteerd om dit onder het tapijt te vegen.”
DOOR EEN GEBREK AAN POLITIE WERD DE ZAAK NIET ONDERZOCHT
Voordat de gemeenschap echte verdachten had, werden de verkrachtingen niet onderzocht door de ambtenaren van de stad, en dus gingen de aanvallen onvermijdelijk minstens vier jaar door (Vice). De Manitoba-kolonie is een wereld apart van de rest van Bolivia en de politie bemoeit zich zelden met hun zaken, tenzij ze worden opgeroepen. Het grootste deel van de gemeenschap is ook opgevoed om laagduits te spreken en geen Spaans te kennen, waardoor het contact met de buitenwereld veel ontmoedigender is.
De ouderlingen van de raad (een kleine groep ambtenaren, waaronder een bisschop) zijn degenen die verantwoordelijk zijn voor het verlenen van gerechtigheid – geen enkele andere autoriteit heeft het recht om in te grijpen in hun gemeenschap. Helaas deden de ouderlingen niets en moesten de vrouwen manieren vinden om zichzelf in die tijd te beschermen. Een van de slachtoffers, Sara Guenter, beschreef hoe ze de hele nacht wakker probeerde te blijven uit angst voor verdere aanvallen en een vriend inschakelde om de wacht te houden buiten haar huis.
The Guardian meldde dat nadat de zaak openbaar werd, zowel mannen als vrouwen zich diep onveilig begonnen te voelen in een stad zonder politie. Tegenwoordig hebben veel mensen in Manitoba voor het eerst tralies op hun ramen en sloten op hun deuren geïnstalleerd, terwijl andere bewoners nu in kelders slapen om zich veiliger te voelen.
Note: Dat de leiders van deze zich Christelijk noemende groep, de mannen weer in hun midden willen verwelkomen in hun gemeenschap na gevangenschap voor zo een walgelijke daad, laat zien dat deze leiders hun geweten en menselijk medegevoel verdoofd is of nog erger, dat ze niets ernstig kwaads zagen in het verdoven en verkrachten van vrouwen en kinderen. Als je hier in Suriname op bepaalde boedelplantages een ernstig feit begaat, bijvoorbeeld iemand hebt gebonden, of onder schot hebt gehouden en verkracht of een moord hebt gepleegd, wordt je na je gevangenisstraf, uit de plantage gezet. Wij kunnen hier geen groepen accomoderen die een nog lager moreel besef hebben dan wij.
