Politici hebben in Suriname vooral droge ogen(= drey ay= euvele moed) om met de brede kant van hun mond, nanga brat’ kanti fu den mofo, beweringen te doen die vooral bluf en onwaarheid zijn, oftewel totaal niet overeenkomen met hun eerdere handelingen.
Daarom noemde een Surinaamse schrijver laatst onze verkiezingen, onze verliezingen en eerder heb ik onze democratie door een dichter als demoncratie horen betitelen. Helaas berusten deze benamingen op feiten. Zij die zich leiders noemen zijn eigenlijk misleiders en maken het volk tot lijders en worden ze betrapt dan reageren ze lang tenig en worden vechter, zoeven ze op hoge poten naar de rechter.
Morele lafaards
Dan heb je ook nog leiders gehad wiens volgelingen opschepten over zijn tien schone vingers, maar ze keken non stop door de (schone) vingers, als langvingerigen bezig waren in de staatskas, dus wat heb je aan zo’n president die moreel lafaardig en tegenover de volksnoden bootnadig is. (Venetiaan)
Ye pley politiek nanga mi zeggen we hier over leugenachtige praatjesmakers, wat we meemaken is politici die veel beloven en niets geven, daarbij zijn wij de dwazen die door hun in vreugde leven. (Santokhi)
NDP en ander geklets
Praatjes vullen geen gaatjes, geen woorden maar daden en du na basi is wat we beter kunen bedenken als die Angelique del Castilho en Jenny Simons types ons komen vragen om op hun te stemmen, want ze kunnen nergens concreet aanwijzen waar ze iets goeds voor Suriname gedaan hebben.
De vrouw van de ergste (mensen)rechten vertrapper, klaagt dat niemand zich meer aan wet en recht houdt. Het proces waarbij Ingrid Bouterses echtgenoot is veroordeeld tot 20 jaar celstraf noemt de NDP voor het gemak een politiek proces, volgens hun dus oneerlijk, dus dat haar veroordeelde man zich voor wet en recht schuilhoudt, belet haar niet te klagen over dat niemand zich aan wet en recht houdt. Het is wel duidelijk dat juist de onprincipiele mensen in de politiek gaan en veel verpesten in Suriname.
Doemdenken
Als een soort vloek roepen Surinamers in Nederland vaak: het komt nooit meer goed in Suriname, en dat keuren we helemaal af. De zin is een dooddoener. We begrijpen wel dat men dat roept en dat de intussen overleden Neerlandicus Julian With zelfs een boek uitbracht onder die titel, want Suriname lijkt van crisis naar crisis te gaan. Maar te stellen dat het nooit meer goed komt is doemdenken.
Maar wat doet u zelf om het beter te maken? Waar blijft de daadkracht, kennis, creativiteit en moed om een steentje aan verbetering bij te dragen vanuit de Euro-Surinamers? Praten is makkelijk, maar doen is de baas (du na basi). In de politiek zijn geen mensen te vinden met meer goed daden dan woorden voor Suriname, voorzover ik weet. Maar om met een mooi voorbeeld te eindigen breng ik u in herinnering Frank Cameron, nu wijlen.
Prachtig voorbeeld du na basi
Opgeleid als maatschappelijk werker in Nederland heeft Frank Cameron eerst een decennium lang succesvol en onberispelijk de muziekgroep Oscar Harris en de Twinkle Stars als manager geleid. Toen hij naar Suriname remigreerde kwam hij doelgericht om een praktische school , oonspannings centrum en een werkplaats op te zetten voor gehandicapten.
De Stichting Ontwikkeling voor Gehandicapte Kinderen (SOGK) functioneert nu al decennialang prima, omdat er een stevige basis gelegd is door een oprechte persoon, die zijn daden liet spreken en zijn focus voor een enorme verbetering van zijn doelgroep niet verloor in excuses en dooddoeners, zoals velen die daardoor bij voorbaat al mislukken.
foto: Jenny Simons
