De nieuw bakken minister van Arbeid, Steven Mac Andrew heeft een groot probleem geconstateerd. Er is werk in de private sector maar men wil niet werken. Mensen vragen om in overheidsdienst te komen. Wanneer die naar arbeidsbemiddeling worden gestuurd om werk te vinden in de private sector dan wil men niet.
Hongerloon
De conclusie is snel getrokken dat men niet wil werken. Deze nieuwe minister heeft gelukkig aangegeven dat hij gaat laten onderzoeken hoe dat komt. In een interview stelde hij terechte vragen die onderzoek waard zijn. De particuliere sector zoekt personeel. Maar is die sector bereid mensen zonder een diploma goed te betalen? Het vermoeden bestaat dat men in de private sector niet echt nagaat wat de behoeften zijn van de mensen die niet of nauwelijks theoretisch geschoold zijn. Als er nog salarissen van SRD 2500 en SRD 3000 betaald wordt voor een job die van 8 tot 4 gedaan moet worden en wel de hele maand, dan ga je natuurlijk niemand vinden. Wie gaat werken om alleen zijn huishuur te kunnen betalen. Of alleen maar te kunnen eten? Zo stimuleer je de mensen niet. De president had beloofd dat hij de informele sector zou reguleren. Men heeft geen onderzoek gedaan en dus geen data om een beleid van te maken.
Volksvertegenwoordiger
Assembleelid Sham Binda als vertegenwoordiger van het bedrijfsleven (maar in feite het volk) geeft de mensen ook de schuld niet te willen werken in de private sector. Maar het bedrijfsleven moet de hand in eigen boezem stoppen om de overheid te dwingen om 1: geen mensen meer aan te nemen in de publieke sector en 2: goede condities te scheppen zodat overtollige ambtenaren met goede voorzieningen naar de private sector gaan. Dit liedje wordt al tig jaren gezongen maar er komt maar geen beweging. De private sector moet de hand ook in de boezem steken dat men de mensen niet voor een hongerloon voor acht uren te laten werken.
