The good, the bad and the ugly van Suriname tussen 1962 en 1982 is de achtergrond van het waargebeurde verhaal “Mica in theekleurig water”. Het is de debuutroman van Germaine Jong Loy, die ook nog haar 60 ste verjaardag vierde in 2022 toen het uitkwam. Toen werken in het onderwijs wegens Covid niet mogelijk was, heeft zij dit boeiend boek geschreven. Het is een roman die het over het leven van haar vader en ook zichzelf verteld. Gezien door de ogen van Virginia Foek Moi als kind, tiener en 20 jarige.
Prachtig realistisch vanwege de goed beschreven heftige tijden van stakingen (1973) branden,demonstraties tegen de Onafhankelijkheid(1975), de Miitaire coup (1980) en de decembermoorden (1982)die ze bewust en betrokken beleefde.
Levendig
Maar zoals het ware leven gaat zijn er ook de grappige anecdotes uit de belevenissen van haar ouders en van haarzelf.Ons kent ons in Suriname, dus herken je de autobiografische aspecten van Germaine Jong Loi in haar roman over Virginia Foek Moi. Beiden woonden midden in Paramaribo en kondden veel observeren.
Haar vader Frank was de politieofficier die ook de eerste Surinaamse vlag hees op 25 november 1975. Verder werd haar volle neef, de Ware Tijd journalist Lesley Rahman doodgeschoten op 8 december 1982. Ook de roots van Virginia, uit het oogpunt van haar moeder, overgrootmoeder en vader (Chinese immigranten) worden levendig en zelfs meeslepend beschreven door de vele dialogen.
Oase
Jong Loi beschrijft treffend en eerlijk, maar ook nostalgisch zelfs in de titel waar ze de mooiste tijden had met haar ouders voor die scheidden. Met de titel: Mica in theekleurig water; wordt het theekleurig water van de kreek genoemd in district Para, waar schilfertjes mica goudkleurig glinsteren in het water.
Hier ligt het politie ontspannings centrum te Kraka, waaraan Virginia zulke mooie herinneringen heeft. Voor Surinamers is Para het vakantie district bij uitstek. Een oase van rust. Heel herkenbaar is daarom de totale ontspanning, tevredenheid en rijkdom die men ervaart in zulke stukjes natuur van dit prachtig land, Suriname.
De Coropinakreek in Para die vol kronkelingen en bochten honderden kilometers lang door het district stroomt, is een theekleurige kreek, die deze kleur heeft door het vallen van dorre bladeren van het bos aan de oevers. Het is niet toevallig dat Virginia zo een gevoel van welzijn tot in haar ziel ervaart en het boek begint en eindigt op Kraka in Para, waar ze het verhaal van zichzelf en haar voorouders aan haar kinderen vertelt, die door haar emigratie naar Curacao aldaar werden geboren en opgroeien.
