Mevrouw Beck Esther Juliana, vierde haar 100ste verjaardag op 30 september 1923 met familie vrienden en kenissen in het district Nickerie. Zij is het tweede kind van mevrouw Christine Alida Jeffrey (wijlen) en Dhr. Anton George Beck (wijlen). Zij komt uit een gezin van 6 kinderen (4 Jongens & 2 Meisjes), waarvan zij en 2 anderen (jongere broer en zus) nog in leven zijn.
Mevr. Beck Esther Juliana, heeft de school niet kunnen bezoeken, maar zij werd thuis in de polder van Nickerie onderwezen door haar vader. Haar levenspartner leerde zij kennen en trad op haar 33ste in het huwelijk, dat voor haar een hoogtepunt was in haar leven. Zij verhuisde na haar huwelijk naar Paramaribo. De 2 geliefden kregen geen kinderen samen.
Zij is altijd een zeer zorgzame vrouw geweest die ten tijde van het huwelijk huisvrouw was en haar levenspartner was kostwinnaar.
Haar broertjes, zusjes, nichtjes en neefjes, heeft zij met heel veel liefde helpen grootbrengen, ze beschreven haar als een mondige, maar zeer zorgzame tante en zus.
Vanuit haar geloofsovertuiging putte ze kracht. Zij is Christen en trouw lid van de Zevende-dags Adventisten. Haar huwelijk duurde ongeveer zes (6) jaren toen haar man op tragische wijze om het leven kwam door verdrinking in de Nickerie rivier, haar wereld stortte door deze klap in. Vanwege dit grote verlies was zij voor een lange periode in diepe rouw gedompeld. Naar zeggen van een van haar neefjes gaf zij aan nooit meer een man te willen hebben noch te willen trouwen.
Mevrouw Beck had geen baan, zij deed thuis aan kinderopvang, dit heeft zij ook 16 jaar gedaan in Amerika. Zij was graag in de tuin bezig met plantjes. Als hobby haakt en en breit zij. Zij was heel sociaal bewogen en stond bekend om de mevrouw die alle loslopende dieren over straat, met name honden en poezen, mee nam naar huis om hen te verzorgen.
Na terugkeer uit Amerika heeft zij haar woning aan de Demerara straat te Munder verkocht. Haar woonadres was daarna aan de Asgar Karamat Ali Straat nummer 07. Daat tegenover is er een school en ook voor de kinderen van deze school verkocht zij tegen spotgoedkope prijzen haar gestoofde en op azijn gezette vruchten en snoepgoed. Ook zij die het zich niet konden permitteren, kregen van haar iets mee uit de voorraad.
De hoge mate van cohesie binnen de familie is te merken aan de zorg en liefde die iedereen voor elkaar heeft, de kinderen van zusje Beck-Emanuelson Elisabeth Eleonora (90), ( 8 waarvan 1 overleden), bekommeren zich nu ook over de zorg van hun tante mevr. Beck Esther Juliana. Haar gezondheid is redelijk stabiel, zij is aanspreekbaar en vanwege ouderdom hoort zij slecht en verplaatst zich met een rollator.
Mevrouw Beck, heeft altijd gedacht en geloofd dat zij haar 100ste jaardag zal herdenken, alleen was zij wel bang voor de dood als zij soms ziek werd. In de avonduren durfde zij niet te slapen uit vrees dat zij niet meer wakker zou worden, aldus haar neefje. In de afgelopen 100 jaren is er heel veel veranderd en zij wenste dat er in Nickerie in de polders scholen aanwezig waren, waar zij van huis uit naar school zouden kunnen gaan en omgekeerd. Leven in de polders was prettig en rustig, daar waren de mensen meer met elkaar bezig, er was geen aandacht voor andere dingen.
Vader Beck was weinig thuis omdat hij in het bos werkte (houtskool branden). Hij stierf op vijf en zeventig jarige leeftijd en hun moeder op zeventigjarige leeftijd. Haar zusje en neefje zouden nog veel meer kunnen vastleggen over deze bijzondere zus en tante. De famile dankt haar voor de liefde en zorgzaamheid.
Uit handen van districts secretaris, Ch. Davids, mocht zij namens de president van de Republiek Suriname en de first lady de envelope in ontvangst nemen en adjunct districtsecretaris, S. Blackson overhandigde namens het districtscommissariaat een verjaardags certificaat aan de jarige.
