Dromen, wensen, beloften en plannen heeft president Santokhi in zijn jaarrede gedurende twee uur naar voren gebracht. Had hij doelgericht gesproken dan had hij moeten zeggen wanneer, hoe en met welke personen deze beloften waar gemaakt zullen worden. Conclusie: de president heeft twee uren lang gebakken lucht (voorlopig zijn het leugens) aan het volk verkocht. Met makka’s, want de loodzware BTW, de 12% belasting op goederen en diensten gaat hij doorvoeren, ondanks 60% inflatie, verhoging benzineprijzen en 300% prijsstijging van voeding, basisgoederen en medicijnen. Ook de prijzen van nutsvoorzieningen zijn of worden opgeschroefd. De 25% verhoging op de magere toelagen van gehandicapten, bejaarden, zwakke gezinnen en kinderbijslag die tot december zou duren, blijft gehandhaafd.
Economisch plaatje
Zoals gewoonlijk schildert de president een rooskleurig financieel plaatje van Surinames economie. Hij beweert de wisselkoers stabiel te houden, wat geen kunst is aangzien men nu srd 23,70 moet betalen voor 1 euro. Santokhi is wel afgestapt van zijn waandenkbeeld dat een Surfin met geld van de Surinamers overzee (diasporageld) de economie hier vooruit zal helpen. Over de IMF lening van honderden miljoenen, waarvan hij al een half jaar zei dat het zo direct zal komen (vanaf april 2021), werd ook volkomen gezwegen. Nu beweert hij dat de Interamerican Development Bank, IDB, met honderden miljoenen de Surinaamse economie gaat vlot trekken. De balans op de staatsbegroting zou een enorm herstel laten zien. Er zouden miljoenen Surinaamse dollars zijn bespaard en voor volgend jaar belooft hij zelf 1,6% groei. Een buitenparlementaire oppositie partij beweerde dat de president loog over herstel van de betalingsbalans, hij telt leningen op bij staatsinkomsten, wat dan eruit ziet als een goede balans, wat het niet is. Want rara waarom is de overheid dan zo’n wanbetaler? Ziekenhuizen, verpleegkundigen, laboratoria en apotheken klaagden onlangs terecht weer hierover, ook de bonden van overheidsinstellingen als het Onderwijs en de Brandweer brachten dit afgelopen week nog in de pers.
Ook belooft de president 3.750 woon oplossingen (bouw, renovatie) te realiseren. De resterende regeertijd, zo’n drie jaar, zou hij dagelijks drie woonhuizen moeten laten opleveren. In de stad zouden gronden beschikbaar zijn waarop vier verdiepings appartementsgebouwen zullen komen. Maar in zijn tijd als minister van Justitie en politie (2005-2010) heeft Santokhi niet eens een politiebureau van twee verdiepingen af kunnen bouwen. Geld was foetsie, ongeveer 10% was gebouwd en bleek instortingsgevaar te hebben, overwoekerd staat het nog steeds op de hoek van de Verlengde Gemenelandsweg en de Wanicastraat als bewijs.
Geldverspilling
De Surinaamse ambtenarij, de staatsbedrijven en raad van commissarissen, alsook commissies zijn logge verlieslatende instituten die met hun meer dan tienduizend personen op de loonlijst, zwaar op de staatsbegroting drukken. Deze enorme maandelijkse geldverspilling wil de president tegengaan door middels vervroegd pensioen, omscholing en bijscholing, een aantal ambtenaren lozen. Het klinkt slap want vanwege de “soepele arbeidsvoorwaarden” en zekerheid van zo’n bestaansminimum zijn het voor opeenvolgende regeringen, geliefde plekken om familieleden en partijgenoten aan een baan te helpen. President Santokhi regelt zo ook vele familieleden en vrienden, maar motiveert dat door te beweren dat alleen zij betrouwbaar zijn. Vorige week zei hij nog openlijk dat hij doorgaat met de benoeming van nieuwe afdelingshoofden. Vice-president Brunswijk is als echte patser, trots op het feit dat hij zijn familieleden ook zo aan een vast inkomen helpt, waarvoor waarschijnlijk niet gewerkt wordt. Brunswijk heeft nu misschien geleerd dat geld uitdelen aan de buitenlandse winnaars op een officiele FIFA voetbalwedstrijd drie jaar schorsing voor hem en twee jaar voor de Surinaamse voetbalploeg heeft opgeleverd. Maar staatsbaantjes verdelen is geoorloofd vind Brunswijk, hij zei desgevraagd aan journalisten: Ik ga geen enkele benoeming terug draaien want ik ben eerlijk. Ik ben vicepresident, mag mijn familie daarom niet mee-eten” is zijn logica.
Tenslotte is het opvallend dat een belangrijk productieministerie als Landbouw Veeteelt en Visserij (LVV) niet genoemd wordt in de jaarrede, terwijl het geld- en zelfs valuta verdienende sectoren zijn. En het ministerie van Onderwijs, dat middels opleidingen een lange termijn investering in de menselijke hulpbronnen is … wordt evenmin genoemd.
