Eigenlijk zouden de meeste Surinamers voordeel moeten hebben van het feit dat goud het grootst opbrengende export product van het land is. De Centrale Bank van Suriname maakt schattingen van hoeveel kilo’s goud per jaar geexporteerd wordt en komt tot 30.000 kilo jaarlijks .
Op de conferentie die de Vereniging van Economisten in Suriname (VES) januari dit jaar organiseerde, meldde zij dat de goud exporten, alleen al uit de kleinschalige goudsector in 25 jaar meer hebben opgeleverd dan 100 jaar bauxiet in Suriname!
De vraag die dan gesteld mag worden is: Is het geen tijd om na bijna tien jaar, waarin zeker de investeringen terug zijn verdiend, om een betere deal te sluiten met de Surinaamse goudmagnaten en de multinationals als Kaloti, IamGold en Ziyin mining?
Betere deals
Surinaamse goud producenten, de grootste is Ronnie Brunswijk, dan heb je nog vier grote en een heleboel kleine halen dat goud uit de grond en verkopen het. De tussenhandel zoals Cambior in Brokopondo maakt grote winsten op de kleine individuen, de goudzoekers.
Mannen die handmatig, met veel zweet, gevaren en het giftige kwik goud winnen. Bij exporteren moeten de groot handelaren belasting betalen aan de staat Suriname. De hardste werkers verliezen het van de slimme kapitaalkrachtige ondernemers.
Verliezers
Goud dat in het bos in de grond zit en waarvoor je mankracht en geld voor machines moet hebben en dan is de opbrengst daar. De grootste verliezers zijn de inheemsen die leven in en van het bos op een duurzame manier, zo leven ze al duizenden jaren. Zij ondervinden de grootste nadelen, samen met alle andere bosbewoners , mensen, dieren en planten
Onbegrijpelijk is ook dat we ondanks onze grote goudvoorraden geen betere waarde krijgen voor ons geld. Ook daarvan ondervinden de bosbewoners de grootste last.
Als er geen betere leiding komt die de het goudmijn gebeuren reguleert is de goudwinning voornamelijk schadelijk. Dat men de VP Brunswijk daarmee belast is de poes op de melk laten passen (conflict of interest) en zijn machtsmisbruik verergeren.
Wanneer men klaar is met goud mijnen is er niets meer te halen, de ravage
aan het milieu is merkbaar en niet te overzien in de toekomst, als we zo doorgaan. Op een paar halfslachtige pogingen na, wordt er nauwelijks gepoogd natuur vriendelijk, dus zonder kwik en giftige chemicalieen te mijnen. De gebieden waaruit het goud gehaald wordt, worden zo structureel vernietigd.
Investeren in onwikkeling
De bevolking in de goudmijn gebieden ervaren en maken mee hoe hun woon en leefgebied, het bos, rivier en kreekwater vergiftigd en vernietigd wordt. Er wordt niet in duurzame ontwikkeling geïnvesteerd en dat is precies wat wel zou moeten gebeuren.
Want nu zorgt het geld dat de overheid verdiend, niet voor ontwikkeling. Maar een kleine groep profiteert van de rijkdommen van Suriname. Terwijl, als een groot deel van de rijkdom gaat naar gezondheidszorg en onderwijs, duurzame productie en infrastructuur, het een structurele vooruitgang brengt voor alle Surinamers.
Want wanneer het milieu blijvend vernietigd is en Surinamers daarvan last zullen hebben, zijn de profiteurs weg.
