Vandaag herdenken we een belangrijk moment in de geschiedenis van Suriname: de ondertekening van de vredesverdragen, 264 jaar geleden, tussen de Ndjuka Marrons en het toenmalige koloniale bestuur. Deze gebeurtenis markeert de overwinning van de Marrons in hun strijd voor vrijheid en erkenning van hun autonomie. Het verdrag garandeerde hen rechten op hun voorouderlijke gronden en vormde een mijlpaal in de Surinaamse geschiedenis.
De vredesverdragen dienden als voorbeeld voor andere Marronstammen die later soortgelijke akkoorden sloten met de Nederlandse koloniale macht. In de jaren na deze historische overeenkomsten leefden de verschillende stammen vreedzaam in hun eigen gebieden, volgens hun tradities en wetten. Ze zorgden voor zichzelf, zowel economisch als op het gebied van gezondheidszorg, in een samenleving die los stond van de koloniale machtsstructuren.
Hoewel de introductie van de westerse levensstijl, partijpolitiek en economische ontwikkelingen positieve invloeden had, zoals betere toegang tot onderwijs en maatschappelijke groei, heeft het ook negatieve gevolgen gehad. De tradities, cultuur en het respect voor het traditioneel gezag binnen de Marrongemeenschappen zijn in de loop der tijd afgebrokkeld. Collectief denken heeft plaatsgemaakt voor individualisme, en politieke corruptie heeft invloed gekregen op het dagelijks leven, zowel in de stad als in het binnenland.
Rapporten, zoals de 2024 Poverty & Equity Assessment van de Wereldbank en de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank (IaDB), tonen aan dat de Marrons en Inheemse bevolkingsgroepen in Suriname tot de armste gemeenschappen behoren, vooral in het binnenland. De slechte kwaliteit van onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting en de beperkte werkgelegenheid dragen bij aan deze armoede. Sommigen vrezen dat de regering deze situatie bewust laat voortduren om de rijkdommen van het binnenland te exploiteren, zonder oog te hebben voor de lokale bevolking.
Het is opvallend dat zelfs politici uit het binnenland, die nu belangrijke posities bekleden, concessies in dit gebied toekennen aan zichzelf, vrienden en familie. De winsten uit deze concessies vloeien echter niet terug naar de gemeenschappen, waardoor er nauwelijks duurzame ontwikkeling plaatsvindt. Tegelijkertijd wordt het traditioneel gezag, een belangrijk fundament van de Marronsamenleving, ondermijnd door persoonlijke en partijpolitieke belangen.
Toch blijft de rol van de Marrons in de toekomst van Suriname onmiskenbaar. Hun bijdrage aan de geschiedenis en ontwikkeling van het land is van onschatbare waarde. De ondertekening van het vredesverdrag op 10 oktober is een collectief erfgoed, een bron van trots voor alle Surinamers.
Suriname heeft baat bij een samenleving waarin de landrechten van Marrons en Inheemsen wettelijk zijn vastgelegd. Dit zou hen in staat stellen op een ordelijke manier bij te dragen aan de economische groei van het land. Elke Marron die zich ontwikkelt en zijn of haar talenten benut, voegt waarde toe aan de natie.
Namens de Partij DOE wens ik alle Surinamers een inspirerende Marrondag toe.
Steven Alfaisi
Voorzitter Partij DOE
