Ons ambtenaren korps telt ongeveer 30 duizend loontrekkers, zowat een derde van beroepsbevolking. Dit legt een zware druk op de overheidsuitgaven. Eén van de eisen van het IMF is dat het overheidsapparaat afgeslankt moet worden. De grootste groep mensen die in overheidsdienst zijn aangenomen, zijn via de politiek binnengekomen. Of ze nou vaardigheden, een degelijke opleiding hadden of niet.
Overheid=zekerheid
De overheid geeft zoveel zekerheden. Waarom zou men voor een particulier werken die de macht heeft om mijn toekomst te bepalen? Acht tot twaalf uur per dag keihard werken, pensioen niet verzekerd en als de directeur het wil een bonus krijgen. Niet alle bedrijven werken met een arbeidsovereenkomst zodat de arbeiders verzekerd zijn van een pensioen of geneeskundige verzekering. Ondersteunt het bedrijf de werknemers in hun woningnood? Ondersteunt de werkgever de arbeider bij het betalen van de studie voor hun kinderen? Zelden of nooit.
Dit zijn allemaal zaken die een rol spelen waarom men liever het karig loon bij de overheid zoekt dan in een particuliere onderneming. Wanneer de arbeider huishuur heeft betaald en de rest van de maand nog moet uitkomen en de kinderen lopend naar school moet sturen met de hele week pindakaas op brood maar ziet dat de directeur voor wie hij keihard zwoegt een splinternieuwe auto aanschaft om de twee jaar dan kan ik mij dat voorstellen ja. Dat werkt heel demotiverend.
Geen ontwikkeling
Overheid en particulieren hebben een bepaalde verantwoordelijkheid. En dat is hun bevolking scholen. Vakscholing, on the job training, loopbaanontwikkeling om beter te kunnen werken en te verdienen. Ook het personeel trainingen geven over hoe te budgetteren of helpen om een spaarplan te maken.
De IDB geeft fondsen als het om ontwikkeling gaat. Vaak wordt geld terug gestort want er waren geen goede ontwikkelingsprojecten. Allerlei internationale organisaties hebben geld beschikbaar voor Suriname dat terug gestort wordt. Wat doet de overheid daaraan? De mensen die zelf aan de slag willen als ondernemer en een financiële steun daarvoor behoeven zouden via de banken een zachte lening kunnen krijgen via deze fondsen.
Politici zonder visie
Waar gaat het verkeerd in dit land? Dit soort zaken beginnen bij de politieke partijen. Het grootste deel van de bevolking weet niet waarop te letten wanneer de verkiezingsstrijd begonnen is. De populairste persoon die goed weet te praten en veel kan beloven, die krijgt de stem. Waarop moet men eigenlijk letten? Zoveel politieke partijen bedelen om de kans om het volk te kunnen leiden. Men krijgt mandaat van het volk om de belangen te behartigen. Maar partijleiders zonder visie laten het volk juist lijden.
In plaats van mogelijkheden te zoeken om de financiën binnen te halen waar het moet, is de overheid gemakzuchtig en gaat uitsluitend in de zakken van de kwetsbare burgers. Daarom moeten de burgers bewust gemaakt worden wat hun rechten zijn. Belasting betalen is een plicht maar in Suriname geldt dat vaker voor de weerloze burgers dan voor de werkelijke kapitalisten.
Een goede partij met visie heeft concrete zaken de burger aangaande opgenomen in hun programma. Geen vage beloften maar zaken die direct een positieve invloed hebben op het leven van de kwetsbare burgers. Zo te zien hebben onze politici daar geen behoefte aan. Als concrete zaken beloofd zouden worden, met een termijn waar binnen deze gerealiseerd wordt, zou de bevolking de beleidsmakers ter verantwoording kunnen roepen en dat willen de politici niet.
