Op 12 september 1938 werd door de vrouw van gouverneur Kielstra het Bejaardentehuis Prinses Beatrix geopend aan de Wanicastraat 78. Het bejaardentehuis werd gebouwd door de Nederlands Hervormde Kerk in Paramaribo. Vrolijk wapperde de Nederlandse vlag voor het bejaardentehuis, want Suriname was een Nederlandse kolonie. Dat is natuurlijk ook te merken aan de naam, Prinses Beatrix, want deze oudste dochter van de Koningin Juliana en prins Bernhard van Nederland werd acht maanden tevoren geboren, in datzelfde jaar.
Vroeger
Het bejaardentehuis bestond toen uit 10 kleine houten huisjes en bracht een oplossing voor de woningnood van verarmde zusters, vaak weduwen, leden van de Hervormde gemeente in Suriname. Ook was er een recreatiezaal, waar in 1962 een kantoor en directiewoning verrees.
Bejaardentehuis Prinses Beatrix is nooit een zorg instelling geweest, want het is bedoeld voor redelijk fitte 60+ vrouwen, die zelf hun was doen, koken en hun eigen huisjes -van 25 vierkante meter- schoon maken. De huur is altijd heel betaalbaar gehouden om de doelgroep tegemoet te komen
In die begin periode (1938) van het tehuis was er een economische wereld crisis, die het kopen of huren van een huis voor mensen met een modaal inkomen heel moeilijk maakten. Een tehuis voor zelfstandige ”ouden van dagen”, zoals het toen werd genoemd werd prioriteit voor de Nederlands Hervormde kerk in Paramaribo.
Particulier gebouwd
Middels collectes en fonds vormende activiteiten werd het geld bijeen bracht om de 10 woningen te bouwen. De collectes (geldinzamelingen) tijdens kerkdiensten werden in Suriname gehouden en brachten samen met de fundraising genoeg daar voor op. Wie zich strikt aan de Bijbelse voorschriften houdt immers, geeft maandelijks totaal 10% van haar/zijn inkomen aan de kerk.
De grond had de kerk al van de gouverneur van de kolonie Suriname in eigendom gekregen. Vandaar dat aan de overkant een 136 jaar oude Hervormde begraafplaats is. Grenzend aan het bejaardentehuis waren de woningen van de beheerder van de begraafplaats, het kantoor van de kerk, het begrafenisfonds en een mortuarium.
Om praktische redenen -kosten aspect- zijn de meeste woonruimten twee onder een dak gebouwd voor de bejaarden. Het is ook prettig dat de bewoonster zodoende niet ongemerkt onwel kan worden, maar dichtbij buren heeft, helemaal gedachtig het spreekwoord een goede buur is beter dan een verre vriend. Zo voorkomt men ook vereenzaming van de alleenstaande ouderen, hetgeen hun leven veraangenaamd.
Regenwater en koolpotten
In die tijd hadden de bewoners reeds elektriciteit, maar kookten nog op houtskool dat ziet u aan de kookraampjes. Vanaf 1960 kreeg men kookgas. Drinkwater werd gehaald uit regenwaterbakken naast de huizen, die allang opgeruimd zijn. Putwater van achter op het erf werd gesjouwd voor de was en de schoonmaak. Met putwater begoot men ook de bloemen, de groente-plantjes en fruitboompjes. De put is gedempt in 1962 toen er waterleiding werd aangelegd.
Behoefte nog actueel
Kleine, goede, goedkope huurwoningen in de stad zijn nog steeds een oplossing voor bijvoorbeeld oudere dames die hun hele leven bij particulieren hadden gewerkt en geen of een zeer klein pensioen hebben. Ook in deze tijd van 60% inflatie per jaar gedurende ruim drie jaar, zijn srd pensioenen geheel ontwaard.
Afgezien daarvan bestaat bij de meeste 60 plussers, wiens kinderen al volwassen en uit huis zijn, de behoefte om kleiner te gaan wonen.
Het spreekwoord onderhoud is behoud werd altijd in praktijk gebracht en daarom zijn er nog 10 houten, 85 jaar oude woningen en 10 stenen appartementen -zoals we nu zeggen- van 61 jaar oud, allemaal bewoond en in redelijke staat.
(Wordt vervolgd met historie, het heden en de toekomst van Bejaardentehuis Prinses Beatrix)
