Aan de 1 meiviering ligt de invoering van de achturige werkdag ten grondslag. De eis om slechts acht uur per dag te hoeven werken werd in de 15e en 16e eeuw veelvuldig onder de Engelse ambachtslieden gehoord.
De Tweede Internationale organiseerde na hun eerste congres in 1889 op 1 mei 1890 een internationale strijddag voor de achturige werkdag. Dit was bedacht door de Amerikaanse vakbond American Federation of Labour (AFL). De vakbond AFL organiseerde eerder op 1 mei een nationale actiedag, waarbij een sector staakte terwijl andere sectoren de stakingskas aanvulden om de stakers door te betalen tijdens de staking.
Op 01 mei 1890 werd de eerste internationale Dag van de Arbeid gevierd met grote demonstraties voor de achturige werkdag in verschillende landen, zoals in Frankrijk, Oostenrijk-Hongarije, Italië, Spanje, België, Nederland, Denemarken, Noorwegen, Zweden en de Verenigde Staten. De Britten organiseerden op de eerste zondag van mei een grote bijeenkomst. In sommige Italiaanse, Spaanse en Franse steden kwam het tot gevechten tegen de politie. Alleen in de Verenigde Staten had de staking direct succes, waar de timmerlieden in sommige deelstaten de achturige werkdag verkregen, terwijl in sommige andere vakgebieden een negenurige werkdag werd ingevoerd.
Suriname heeft zelf geen strijd gevoerd voor een achturige werkweek, omdat wij kolonie waren van Nederland en de slavernij nog maar net was afgeschaft. Vele landen hebben strijd gevoerd tegen 10 en 12 urige werkdagen. Veel van wat wij nu als normaal zien is grote strijd voor gevoerd, want zonder strijd, geen overwinning!
