De individuele autonomie, de menselijke maat, is en blijft het begin en het einde van het legitiem overheidsoptreden. Een regering die besluiten neemt, die in hun uiteindelijke effecten het tegenovergestelde realiseren van wat die regering eigenlijk beoogde, doet mensen pijn.
De zorg van de regering in Suriname is gericht op: Artikel 4 uit de grondwet:
a. De opbouw en instandhouding van een nationale economie vrij van buitenlandse overheersing;
b. De bestaanszekerheid van de gehele bevolking;
c. Voldoende werkgelegenheid onder garanties van vrijheid en gerechtigheid;
d. Het deelhebben van een ieder aan de economische, sociale en culturele ontwikkeling en vooruitgang;
e. De participatie bij de beleving van het burgerschap bij de opbouw, de uitbouw en de instandhouding van een rechtvaardige samenleving;
f. De waarborging van de nationale eenheid en soevereiniteit.
Men moet daarnaast voldoen aan de mensenrechten ratificaties van de Bill of human right van de VN.
Dat houdt in dat de regering iets doet wat precies het tegenovergestelde oplevert van wat zij beoogde te doen. Dat kan iedereen weleens een keer overkomen, maar als dat – volgens een overweldigende hoeveelheid publicaties – voortdurend het geval is, is er sprake van een pathologisch verschijnsel, van een zeer ernstige graad van “politieke illness”.
Wat men bij neoliberalisme als vrijheid aanbiedt blijkt in de huidige tijd vaak uit te monden in een nieuwe vorm van slavernij, volgens diverse onderzoekers, dus het tegenovergestelde van wat men beoogd. De kritiek die daarop losbarst wordt moeilijk geaccepteerd omdat zij in hun eigen visie standvastig geloven en het IMF het als enigste uitweg ziet.
De regering zal dan de controle opvoeren om de kritieken van het volk in te dammen. De volksvertegenwoordigers moeten dan in dienst komen van de regering en mogen het volk niet meer ondersteunen omdat het volk als lastig wordt ervaren. Vaak zien we daarnaast nog het verschijnsel dat niet via de democratie maar via sluwe juridische wegen hun doelen toch worden afgedwongen, omdat men niet wil luisteren naar de kritieken van de samenleving. Men is het recht gaan zien als – voornamelijk – een middel om politieke en beleidsdoelen te realiseren en men verloor de eigenstandige waarde van recht, met zijn daaraan ondergeschiktheid van het bestuur, uit het oog. Deels zat dat besloten in de cultuur van een steeds meer naar voren tredende overheid. Wie zich toelegt op het creëren van de hoogste mate van rechtszekerheid, creëert per saldo het hoogste onrecht.
Alleen als de regering wil aanvaarden, dat het ingezette systeem zelfs de beste volksvertegenwoordigers absorbeert of aborteert, kan men het begin vinden van een aanpak die wel succesvol zou kunnen zijn. Zolang dat niet gebeurt ontsnapt geen enkel assembleelid aan de systeemdwang van het stelsel dat zich laat leiden door de agenda van de regering.
In Chili zagen we hetzelfde gebeuren. De economie ging vooruit maar het gros van het volk had daar geen baat bij en verkeerde in armoede, werd onderdrukt en in dwang gehouden door politie en militair optreden.
Baltasar Garzón is jurist en lid van de Latijns-Amerikaanse Raad voor Rechtvaardigheid en Democratie en schreef o.a in 25 okt 2019: Mijnheer de president, het Chileense volk is niet de vijand maar het slachtoffer.” Het is juist dat uw land ontwikkeld is en grote rijkdom kent, maar die is er alleen voor een beperkte politieke en ondernemerselite”. Zo kent Chili ook onverbeterlijke macro-economische cijfers, met een gestage groei over decennia, maar ook met een langzame en constante verarming en schuldenlast bij de overgrote meerderheid van de burgers”. ” Uw land, mijnheer de President, trad jaren geleden toe tot de club van rijke landen, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), als gloednieuw ontwikkeld land, met hoge graden van productiviteit en mededinging, maar opnieuw, ten koste van lage lonen voor de arbeiders en van een vrijwel onbestaande sociale bescherming” Er is geen “sociale” of democratische Rechtstaat, maar een “liberale” of “neoliberale” of “subsidiaire” Rechtstaat .Er bestaat werkelijk geen welvaartstaat. Wie kwaliteitsvolle dienstverlening wil, moet dat uit eigen zak betalen”.” Dit geldt voor onderwijs, gezondheidszorg, pensioenen, transport enzovoort”.
In Suriname is inderdaad armoede uw eigen keus geworden omdat de regering de politiek visie heeft van het Neoliberalisme.
Men denkt dat u zelf verantwoordelijk bent geworden voor uw zogenaamde vrijheid. Met uw zeer laag inkomen moet u op een verstandige manier uw uitgave patroon aanpassen, ook al gaat de koers ernstig omhoog en moet u al uw kosten, van diverse zorgtaken die en regering heeft, zelf gaan betalen.
Komt uw op voor uw eigen vrijheid en gerechtigheid bent u in georganiseerd verband bezig de democratie en de rechtsstaat te ondermijnen. Daarnaast kunt u als een terrorist of een saboteur betiteld worden. De politie en de militairen zullen de samenleving daarom in bedwang houden omdat kritiek of ondermijnen van dit regeringsbeleid echt niet kan. De muilkorfwet die in de jaren dertig is gemaakt door het gouvernement van Suriname om Anton de Kom en Doedel uit te schakelen wordt weer operationeel.
Vrijheid of slavernij? In 1944 publiceerde de Oostenrijkse filosoof en econoom Friedrich Hayek “De weg naar slavernij” Het zou uitgroeien tot een van de stichtingsteksten van de beweging die indertijd door haar aanhangers het neoliberalisme werd genoemd. In het boek portretteerde Hayek centrale planning en overheidsinmenging in de economie als een hellend vlak richting de knechting van de mens: de totalitaire samenleving. Daarbij werd opgeroepen tot compromisloos verzet tegen het socialisme.
F. Jole.: “Neoliberalisme is door degenen die het bedachten opgezet als een set ideeën die zich nestelen in de samenleving. Enigszins zoals een religie dat ook doet. Alles en iedereen raakt ervan doordrongen, vaak zonder daar zelf erg in te hebben en het heeft overal invloed op. De kerken hadden vroeger ziekenhuizen, nu zijn die in handen van neoliberalen. Al zal niemand het zo noemen”
“Het traditionele liberalisme vindt dat de overheid zich zo min mogelijk moet bemoeien met economische activiteiten. Middels een ‘onzichtbare hand’ zal de markt dan zichzelf regelen als een soort natuurlijk proces. Neoliberalen zien dat heel anders. “Neoliberalen nemen afstand van het idee van een ‘natuurlijke’ vrije markt. De markt bestaat volgens hen dankzij een overheid die het eigendomsrecht regelt, voorzieningen treft voor internationale handel en waar mogelijk de concurrentiezin aanwakkert.” Het venijn zit vooral in de laatste zin. Alles en iedereen moet met elkaar concurreren. Dat gaat veel verder dan terughoudendheid bij de reguliere handel en economie. Het neoliberalisme wil bijvoorbeeld af van zoveel mogelijk nutsvoorzieningen en de verzorgingsstaat”
CLINGENDAEL INSTITUTE: “Zo verwierpen neoliberale denkers bijvoorbeeld de keynesiaanse gedachte dat de staat de economie diende te stimuleren met directe investeringen, zeker als die gericht waren op de bevordering van sociale rechtvaardigheid. Ze zagen echter wel een belangrijke rol voor de overheid weggelegd in het tot stand brengen van een constitutionele orde ter ondersteuning van het adequaat functioneren van markten”
Het volk van Suriname zal moeten kiezen of men de sociale rechtvaardigheid wil bevorderen of het adequaat functioneren van economische markten waar geen rekening wordt gehouden met de mens: Totalitaire staat.
Ingezonden : Marie-Louise Vissers
Advies, consultatie en politiek development bureau Mawini
mawinisuriname@gmail.com
Bronnen
- Hoe de idioten het voor het zeggen kregen en alles neoliberalisme werd: BNNVARA. Geschreven door F. Jole. 12-01-2023
- Grondwet Republiek Suriname
- DE REALITEIT VAN HET NEOLIBERALISME: door Ido de Haan van Clingendael instituut. 12 okt 2019
- Mijnheer de president, het Chileense volk is niet de vijand maar het slachtoffer
BALTASAR GARZÓN . 25 OKTOBER 2019
- Parlement en regering: rijp voor een nieuwe politieke levenscyclus? R.J. Hoekstra, voorzitter Nationale conventie.
