De kinderen die knippa’s verkopen op de kruising van de Coesewijne en Jaggernath Lachmonstraat zullen worden aangepakt, werd enkele dagen geleden aan de bevolking medegedeeld door de politie. Het fenomeen van knippa verkopende kinderen die tussen de auto’s door laveren met hun koopwaar, bestaat al jaren. Soms zit hun moeder in de schaduw met de voorraad, maar niet altijd. Het blijkt dat er kinderen tussen zijn die slaan en trommelen tegen de auto’s als er niet gekocht wordt en dat kan toch absoluut niet getolereerd worden!
Maar eerlijk gezegd zou ik mij als overheid schamen dat er nooit ingegrepen is om de kinderen hun leven te beschermen, maar nu ze wat baldadig beginnen te doen, moeten ze aangepakt worden. Waarom start de overheid niet met de bescherming van kinderen tegen gevaarlijk werk? Dat is één van de kinderrechten waaraan de overheid zich gecommitteerd heeft. Ik zou me echt doodschamen als ik de Surinaamse overheid was. In plaats van de rechten van het kind te waarborgen, wil je het kind nu straffen. Kijk in wat voor extreem zware tijd we leven. Volwassenen kunnen de covidcrisis niet aan en de crisis in hun portemonnee maakt dat velen zwaar overspannen raken met allerlei nare gevolgen.
Je vraagt je af of de overheid zich ervan bewust is dat er velen zijn die ‘s morgens opstaan en geen idee hebben wat zij hun kinderen te eten gaan geven. Natuurlijk heeft lang niet een ieder het zo zwaar dat er geen geld voor voeding is, maar het gaat om de kwetsbare groepen en dat zijn er nogal wat. Werkenden, maar vooral zestigplussers die een huis moeten betalen, huur of hypotheek, maakt niet uit. En dan heb je de gezinnen met kinderen en een klein inkomen. Voor de niet-ingewijden: je hoeft niet veel kinderen te hebben in Suriname vandaag aan de dag om je geen raad meer te weten. Honger is verschrikkelijk en de stress van het bedenken van een oplossing voor een lege provisiekast en een lege portemonnee kan een mens gek maken of een beroerte of hartaanval bezorgen. En ook kinderen hebben gevoel. Als ze honger hebben geeft het ook stress. Als jij kind bent en je ouders moeten moeten zich dagelijks in allerlei bochten wringen om aan wat eten te komen voor het gezin, krijg je daar als kind ook een trauma van.
Honger is niet persé het grootste probleem in Suriname en er is gelukkig ook geen hongersnood, maar het is niet de bedoeling dat je van drie maaltijden per dag naar twee teruggaat en zelfs naar één eenzijdige maaltijd. Ik weet dat de regering pakketten heeft uitgedeeld voor zoveel mensen als maar kon. Een grote zak rijst houdt de honger zeker een maand op een afstand. Wat uien, knoflook, gele erwten, een blik sardien, spijsolie en een pakje suiker. Heel goed gedaan van de overheid, maar er moet ook een duurzamere oplossing komen voor het armoedeprobleem dat nog wel even zal duren.
Zou het misschien een idee zijn voor de overheid om voedselbanken op te zetten? En laat het gebrek aan geld niet als barrière opgeworpen worden. Als het ministerie van Openbare Werken particulieren kan vragen om mee te betalen aan het herstel van ‘Openbare Werken’ in hun directe omgeving, wat voor moeilijkheidsgraad zit er dan aan om voedselbanken op te zetten in het hele land en Staatsolie, Assuria, het Goudmijnbedrijf van Bravo en andere particulieren te vragen hieraan mee te betalen?
CV
