Het is geen geheim meer: het vertrouwen van de Surinaamse burger in de politiek is laag. De kloof tussen DNA en de samenleving lijkt dieper dan ooit. De peilingen liegen er niet om, en hoewel er over het algemeen veel discussies plaatsvinden over politieke oplossingen, lijkt het alsof de kern van het probleem over het hoofd wordt gezien.
In plaats van dicht bij de burger te staan, lijken veel politici vast te zitten in hun eigen wereld, druk bezig met partijbelangen, lobbygroepen en onderlinge strijd. Neem bijvoorbeeld de recente controverse rond de tarieven van de nutsvoorzieningen. Terwijl de kosten van het dagelijks leven de pan uitrijzen, blijven concrete maatregelen voor een duurzame oplossing uit. In plaats daarvan blijven we hangen in tijdelijke oplossingen en pleisters op de wonden, zonder het structurele probleem echt aan te pakken.
Het probleem lijkt te liggen in het gebrek aan lange termijnvisie. In plaats van te werken aan een duurzame toekomst, lijkt de politiek zich vooral bezig te houden met wat goed uitkomt voor de volgende verkiezingen. In dit klimaat verliezen politici geloofwaardigheid; de burger voelt zich niet gehoord en, nog erger, niet begrepen.
De vraag is: waar blijft de échte verbinding met de samenleving? Een politicus die niet enkel luistert, maar daadwerkelijk actie onderneemt, zou nu meer dan welkom zijn. Het vertrouwen kan worden hersteld, maar dat vraagt moedige keuzes en een visie die verder kijkt dan het eigenbelang. Tot die tijd moeten we blijven hopen dat het politieke toneel verandert, en dat de stem van de burger weer centraal komt te staan.
“Is het echt te veel gevraagd om een politiek landschap te hebben dat opkomt voor het belang van ons allemaal?”