De Afrikanen die zo een vijfhonderd jaren geleden onder brute dwang door de op geld beluste Nederlanders naar Suriname zijn gebracht, die generatie op generatie de grond van de plantages als slaaf moesten bewerken; wiens meest menselijke cultuuruitingen zoals het huwelijk werd verboden, maar zich wel moesten voortplanten; die mensen hebben nooit een stukje van de grond gekregen na 300 jaren onbetaalde arbeid verricht te hebben.
Nu is het de tijd om deze ommissie recht te trekken. Nu is het tijd om het nageslacht van de tot slaaf gemaakte Afrikanen die driehonderd jaren in slavernij gehouden werden en zonder loon de grond bewerkten, hun rechtmatig stuk grond(1 HA) te geven dat hun bedovergrootouders onthouden was. Grond die je toen gratis, levenslang moest bewerken was toen een pijnlijke straf. Maar nu na Honderd en zevenenvijftig jaren lichamelijke vrijheid te hebben verkregen (over de immense psychische schade niet gesproken), willen zij wel grond hebben als ‘vergoeding’ voor de 300 jaar durende dwangarbeid.
De contractarbeiders die jaren na de slavernij graag naar Suriname kwamen om de plantagegrond tegen loon te bewerken, kregen na vijf jaren contractarbeid, een stuk grond. De afstammelingen van de slaven hebben na driehonderd jaren gratis werken nooit grond gekregen. Maar de kindskinderen van de slaven hebben recht op grond, want hun voorouders zijn bijna vijfhonderd jaren geleden gedwongen naar Suriname verscheept, waarvan zij driehonderd jaren onder dwang, de Surinaamse grond moesten bewerken.
De grondconversie van grondhuur percelen naar eigendomspercelen die de regering in een wet wil gaan vastleggen is niet gezond voor het land. Dat komt omdat er boeren en andere personen zijn die vele, zelfs honderden hectaren grondhuur percelen nu willen gaan omzetten in eigendomspercelen. Het toeval wil dat er veel hindustanen zijn die in die groep zitten. Hun voorouders die hier vrijwillig naar toe waren gekomen om te werken voor loon, hebben na hun contractarbeid al eigendomsgrond gekregen. En velen hebben in latere jaren weer grond gekregen, maar nu in huur, waarmee ze geld verdienen. Zoveel voordeel kregen zij al. Grondhuur percelen zijn bepaald niet duur in huur.
Voor een perceel van 500 m2 is het tarief SRD 0,50 per m2. Voor gronden van 500-800 m2 is dat SRD 0,60 per jaar en voor 800-1500 m2 is het tarief SRD 0, 65 cent. Het canonrecht voor percelen die groter dan 1500 m2 zijn is vanaf komend jaar SRD 0,75. Voor zakenpanden is het tarief gesteld op SRD 1 per m2. De agrarische sector betaald een tarief van SRD 200 per hectare oftewel SRD 0,20 per m2.
Dat de regering die grondhuurpercelen wil gaan omzetten in eigendom, gaat nu een stap te ver, vooral daar de afstammelingen van de zwaar uitgebuite en geestelijk en lichamelijk mishandelde slaven geen korrel grond hebben gekregen. Daarbij moet meegenomen worden dat je met eigendomsgrond kan doen wat je wil. Je kan een lening aanvragen bij de bank, maar je kan de grond ook verkavelen en voor tienduizenden euros verkopen (voor het nageslacht van de Slaven). Als al de huurgronden eigendomsgronden worden, heeft de overheid er zeer weinig over te zeggen en wordt het land eigendom van een kleine groep. Er zou maar zes hectaren mogen worden omgezet in eigendomsgrond, maar ook dat is te omzeilen want de gronden zijn allemaal verdeeld in een aantal hectaren. Zo kunnen al die grondhuurpercelen op naam van familieleden wordengezet en toch eigendom worden.
Het nageslacht van de driehonderd jaar in slavernij gehouden Afrikanen moeten eerst allemaal elk tenminste een hectare grond krijgen, alvorens de grondconversie op regerings en DNA niveau weer aan de orde komt.
