Er was eens een grote vogel die zich koning waande over alle andere vogels. Wanneer de koningsvogel aankwam bij een groep kleinere vogels die hun voedsel aan het verorberen waren, vlogen die snel weg, hun voedsel achterlatend. Sommigen bleven koppig staan bij hun voedsel, maar de koningsvogel pikte het voedsel arrogant weg. En dit ging zo maar door tot er een droogte kwam in het land en de vogels bijna geen voeding meer konden vinden om aan hun kleintjes te geven die gewoon wegteerden.
De mama en papavogels keken fel uit hun ogen wanneer de koningsvogel er weer eens aankwam om hun voedsel af te pakken. Op een dag besloten ze om allen gezamenlijk met hun voeding bij elkaar te staan om te zien of de koningsvogel het nog zou durven. Ze konden eigenlijk niet wachten met eten, maar de koningsvogel kwam er al aan met een gevolg van breedgevleugelde vogels en ging er vandoor met het voedsel van de uitgehongerde vogels. De vogels knarsten hun snavels van boosheid en van de honger en gingen in vergadering. Wat zouden ze nu doen om van die Aso-koningsvogel af te komen? Ze spraken er lang over met hongerige magen, terwijl hun kinderen huilden van de honger. Toen namen ze hun besluit en gingen naar huis. Een paar weken later kwamen ze weer bij elkaar om samen het voedsel dat er was samen op te eten. Ze aten langzaam. Toen kwam de koningsvogel eraan. Hij baande zich arrogant een weg door de menigte om het voedsel van de vogels op te eten met zijn gevolg.
Maar wat gebeurde er? Terwijl de koningsvogel gierig om zich heen pikte, werd er hard op zijn kop gepikt, aan zijn nek en als hij zijn ogen niet had gesloten, waren die er ook niet meer geweest. Hij keerde zich om, maar kreeg er van alle kanten van langs. Hij rende en vloog voor zijn leven. Hij durfde nieteens in de hoogste boom van het land te gaan waar hij woonde, daarom vloog hij in paniek naar een grot die hij alleen dacht te kennen, onder het plateu waar hij zijn bedienden opdrachten gaf. En daar zat hij, trillend over al zijn leden. Zijn lichaam deed hem pijn van alle aanvallen, maar hij was ook erg geschrokken van de aanval van de plebejers (het gewone volk). Hij voelde zich ziek; zijn maag speelde op en hij keek of zijn vaste dienaren op wacht stonden. Tot zijn schrik zag hij er maar ééntje die hem net zo geschrokken aankeek als hij deed, bij het zien van maar één dienaar. Hij voelde zich steds zieker en de dienaar leek zo groot. Was er wat met zijn ogen? De dienaar zei: wat is er met u gebeurd majesteit? U bent klein geworden. U bent even klein als mijn handschoen.
De Roofvogel kon niet antwoorden; hij beefde en moest overgeven. De dienaar haalde een spiegel tevoorschijn. Toen de Roofvogel misselijk en ziek in de spiegel keek, zag hij een klein doodziek vogeltje op de grond liggen. Hij schrok zodanig dat hij de rest van zijn leven in de grot bleef en zelfs bang was om in de vrije natuur eten te zoeken omdat hij een slecht geweten had. Zijn gezondheid werd ook nooit meer wat het was, omdat hij uit hebzucht, het eten van de arme vogels had opgegeten en hij was klein geworden omdat hij alles had opgegeten wat van de kleintjes was.
Dit is de agersitori van de hebzuchtige man die zich koning waant, die door zijn eigen dienaren verraden en aangevallen zal worden en die zich in de kelder onder zijn kabinet verschool als een trol, toen het volk woedend op straat kwam.
Trish
