Iryna Dovhan deelt voedselpakketten uit voor de inwoners van Andriivka. Dit dorp was 30 dagen lang bezet door Russen. Behalve dat huizen zijn verwoest hebben de Russische soldaten ook op grote schaal vrouwen, en jonge meisjes verkracht. Dovhan verzamelt de verhalen van de slachtoffers van dorpen, waar de Russen ondertussen zijn weggetrokken. Weinig hulpverleners doen deze dorpen aan.
Het dorp is een ravage. Dat is de zichtbare schade, maar er is ook een onzichtbare. Dovhan verzamelt getuigenissen van slachtoffers in dorpen waar de Russen zijn weggetrokken. Russische militairen lijken op grote schaal Oekraïense vrouwen te hebben verkracht.
Dovhan was in 2014 zelf slachtoffer van de Russen geweest. In de oostelijke regio Donbas werd ze gevangengehouden en verkracht. Nu verzamelt zij deze verhalen, omdat de hele wereld het moet weten.
Een vrouw die op zoek was naar haar zoon, werd verkracht. Thuis aangekomen bleek dat hetzelfde haar dochter was overkomen. “Ik weet het alleen van de dorpen waar ik geweest ben. Maar de verhalen die ik daar hoor, zijn heel gelijksoortig. “Tijdens de strijd in 2014 in de Donbas kwamen honderden verhalen over verkrachtingen naar buiten. “De oorlog die nu aan de gang is, is veel grootschaliger.”
Human Rights Watch maakte al melding van verkrachtingen door Russische militairen in Oekraïne. Mensenrechtenactivisten en de Oekraïense parlementariër Inna Sovsun zeiden toen tegen de NOS dat de berichten slechts het topje van de ijsberg zijn.
Dovhan werkt samen met internationale organisaties en verzamelt verhalen over verkrachtingen. “In Oekraïne heerst een groot taboe om erover te praten. De vrouwen worden gestigmatiseerd. De gevallen die wel naar buiten komen, krijgen niet genoeg aandacht. Maar ik wil dat de hele wereld weet wat hier gebeurt, midden in Europa”, zegt ze.
Een man is doodgeschoten in zijn huis voor zijn vrouw en kind, waarna de vrouw is verkracht. Een ander vrouw is in het bijzijn van haar kleine kinderen verkracht. Â “Ik wil er niet over praten”, zegt ze, “maar ik dwing mezelf het toch te doen. De herinnering aan seksueel geweld vergeet je nooit. Het is ondraaglijk. Maar ik voel de verantwoordelijkheid het te doen. Ik heb een dochter, 22 jaar oud. Ik heb een schoondochter die ietsje ouder is. En ik heb een kleindochter. Voor hun toekomst moet ik praten.”
